Description
มีคนมาปรึกษาว่า ขอโทษนะคะ เรามีเพื่อนคนนึงเป็นทอมค่ะ ซึ่งตั้งแต่ปี 1 จนถึงปี 2 เราก็ไม่เคยคุยกันอีกเลย แถมจะไม่ได้เห็นหน้ากันแล้วค่ะ แต่อยู่ห้องเดียวกันนะคะ พอขึ้นปี 2 เทอม 2 ได้บังเอิญมาฝึกงานที่เดียวกัน แต่ตอนนั้นก็ยังไม่สนิทกันนะคะ เหมือนเป็นเพื่อนใหม่ตามปกติ ทอมเขาก็ทำงานกับเราตั้งแต่ตอนนั้นมา ทอมมันมีปัญหากับคนที่บ้านค่ะ เราเลยรู้สึกว่าเหมือนเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันเฉย ๆ ก็พอสนิทบ้าง แต่เราก็ไม่ได้อะไรนะคะ ทำไปได้สัก 6 เดือน ก็มีโควิดค่ะ เขาก็เลยหาที่ฝึกงานใหม่ ทีนี้บังเอิญได้ฝึกงานที่เดียวกันอีก ไอเราก็ไม่อยากฝึกที่เดียวกับทอมแล้ว เพราะเราอิจฉาที่ทอมเคยทำงานมาก่อน อิจฉากลัวทอมจะเก่งกว่า แต่แล้วทอมก็เก่งกว่าจริง ๆ ค่ะ เก่งไปเสียหมด ในขณะที่เราทำอะไรไม่เป็นเลย ยอมรับนะคะว่าตอนนั้นไม่ชอบมาก ๆ อยากออกมาฝึกงานคนเดียว แต่พอผ่านไปนาน ๆ มันก็เริ่มสนิทกันเรื่อย ๆ เพราะที่นี่เขาให้เข้าออกงานพร้อมกัน พอสนิทกันมากขึ้น เราก็ค่อย ๆ พูดถึงเรื่องอดีตกัน แต่กลับกลายเป็นเราจำเรื่องที่มันพูดไม่ได้สักเรื่อง ถ้าเป็นแอดจะรู้สึกยังไงคะ อันนี้อยากรู้ความรู้สึกของมันว่า มันจะเสียใจไหม แล้วคำพูดของมันตอนนี้ก็จะประมาณว่าทำหน้าไม่เชื่อใส่เรา เวลาเรามีอะไร เราพูดความจริงก็ไม่เชื่อ เราอยากสนิทด้วยเขาก็คิดอีกแบบ ทำยังไงดีคะ ตอนนี้เหลืออีก 1 เดือนก็จบแล้ว อยากให้เขาเห็นความจริงใจของเราค่ะ เราทำอะไรก็ดูขวางหูขวางตาไปหมดเลย อยากจะช่วยอะไรเขาก็ช่วยไม่ได้จริง ๆ เป็นภาระเขาเปล่า ๆ แต่ตอนนี้รู้สึกว่าอยากปรับปรุงตัวเองค่ะ อยากให้เขากลับมาไว้ใจเราเหมือนเดิม ทำยังไงดีคะ ช่วยตอบหน่อยนะคะแอด
– ถ้าหากว่าเพื่อนเราลืมเรื่องในอดีตที่ทำมาร่วมกัน เราก็อาจจะรู้สึกว่าอะไรลืมแล้วเหรอ ลืมง่ายขนาดนั้นเลย แต่ก็คงไม่โกรธว่าทำไมถึงลืม
– การที่เราจะไปคิดมากว่า เพื่อนเก่งกว่าหรือเก่งน้อยกว่า สิ่งเหล่านี้คือการเปรียบเทียบเพื่อเกิดความอิจฉา ให้ลองตั้งคำถามไปเลยว่าทำไมเขาถึงเก่งแบบนี้ล่ะ
– เมื่อเราอยากจะขอแก้ตัวที่ในอดีตเราลืมไปหมดเลย ให้ใช้ 1 เดือนสุดท้ายที่เราอยู่กับเพื่อนคนนี้ แล้วพยายามจดจำให้ได้มากที่สุด วันนึงเราทั้งคู่อาจจะได้มานั่งคุยในวันที่เคยฝึกงานด้วยกันก็ได้
– ความวิตกกังวลที่เกินพอดีไปมาก แน่นอนจะทำให้เรารู้สึกว่าการก่นด่าตัวเองเป็นเรื่องปกติ กระนั้น ให้ใช้สติมารู้ให้จงได้ การรู้ตัวในที่นี้หมายถึงการค่อย ๆ คิดว่า เราไม่เก่งเพราะอะไรกันแน่
– คนเราจะเก่งขึ้นมาได้ ก็เพราะเราเรียนรู้สิ่งที่ผิดพลาดด้วยกันทั้งนั้น คงไม่มีใครประสบความสำเร็จโดยไม่ผ่านความล้มเหลวมาก่อน ล้มให้มาก จะได้ลุกให้บ่อย พอลุกบ่อย ๆ ก็ทำให้ลุกเก่งขึ้นเอง
