Description
มีคนมาปรึกษาว่า อยากจะปรึกษาค่ะว่า ถ้าเพื่อนเป็นแบบนี้แล้วเราจะไปต่อยังไง เริ่มต้นที่เพื่อนสนิทหนู (ชื่อพีชเป็นนามสมมุติ) เขาฟังเพลงแล้วเพื่อนอีกคน (ชื่อส้มนามสมมุติ) เขาก็ถามว่า “เฮ้ย มึงยังฟังเพลงนี้อีกเหรอวะ” พีชก็เลยถามไปว่า “ทำไมอะส้ม” ส้มก็เลยตอบไปว่า “ไม่มีอะไร” พอเลิกเรียนกลับบ้านกันไปหมดแล้ว พีชทักถามหนู ด้วยหนูเป็นคนที่เจ้าอารมณ์และพูดไม่คิดบวกกับหนูทะเลาะกับแม่มา หนูก็เลยด่าส้มไม่ยั้งเลยค่ะ แต่ทีนี้ส้มเห็นข้อความทั้งหมดเพราะเขามีรหัสไอจีหนู เขาเลยทักมาว่า “เออลืมแล้วเหรอว่าเรามีไอจีเธอ” หนูเลยไปบอกกับพีช และหนูกับพีชก็ขอโทษส้ม แต่ส้มก็ไม่ตอบ แต่จริง ๆ เหมือนเป็นเรื่องปกติของส้มค่ะ พวกหนูสำนึกผิดมาก ๆ และยอมรับทุกอย่างว่าผิด หนูก็ขอโทษเขาพอ 5 วันผ่านไปก็เอาของกินไปให้เขา เขาก็เลยพูดว่า “กูไม่กินมึงก็อยู่ส่วนมึงไปสิ” คำพูดนี้ทำให้หนูหน้าชามากค่ะ หนูเลยไปส่องเฟซบุ๊กส้มก็เลยเจอข้อความว่า “สมองป่วยเกินจะเยียวยา มีมารยาทบ้างไหม” ซึ่งหนูรู้ทันทีค่ะว่าเขาว่าหนู หนูเลยทักไปว่า “เออ เรายอมรับผิดแล้วขอโทษ เปิดใจคุยกันได้ไหม” แต่เขาก็แค่อ่าน และเอาไปโพสต์ข้อความที่เฟซบุ๊กเหมือนเขาใช้อารมณ์อ่าน ไม่ใช้เหตุผลอะไรเลย หนูเลยคิดหนักว่าควรปล่อยไป หรือง้อต่อไปเรื่อย ๆ ดี
– หากว่าเราพลาดพลั้งอะไรไป นั่นคือหน้าที่เราที่จะต้องรับผิดชอบต่อการกระทำนั้น ๆ โดยที่เราจะไม่บ่น ไม่อิดออด แล้วก็ยอมรับผลลัพธ์นั้นแต่โดยดี
– การกระทำใดพลาดไปแล้ว ก็ปล่อยให้มันพลาดไป แต่ครั้งหน้าให้นำสิ่งเหล่านี้มาเป็นประสบการณ์ให้ได้มากที่สุด การผิดพลาดหลาย ๆ ครั้งมันจะสร้างนิสัยที่ไม่ดี
– ถ้ายอมรับผิดไปแล้ว ขอโทษไปแล้ว ทำทุกสิ่งที่ควรทำไปแล้ว นั่นคือหน้าที่ของคนยอมรับว่าตัวเองผิด แต่หากว่าเขาไม่ให้อภัยเรานั่นก็คือสิทธิ์ของเขา ไม่เกี่ยวกับเราแล้ว
– ไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยหรือเรื่องใหญ่โต การเปิดใจคุยกันจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด การนินทาลับหลังเป็นสิ่งที่อันตราย เพราะถ้าหากอีกฝ่ายเขารับรู้เราก็กลายเป็นคนผิดไปเต็มประตูเลย ไม่มีข้อแก้ตัวใด ๆ ทั้งสิ้น
– ทั้งนี้ ประสบการณ์ชีวิต คือการเรียนรู้จากสิ่งที่ผิดพลาด ไม่มีใครเลยไม่เคยทำผิดพลาดหรือล้มเหลว เพียงแต่เราเรียนรู้ให้ไว้ ผิดแล้วรู้ และผิดแล้วยอมรับผิด นั่นจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดของความผิดพลาด
