Description
มีคนมาปรึกษาว่า สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ายังรับปรึกษาอยู่รึเปล่า แต่ขอแค่เราได้เขียนระบายสิ่งที่เราเจอก็เพียงพอแล้วค่ะ เราอายุ 21 ปีค่ะ ใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียว เราเป็นคนที่โดนคุกคามทางร่างกาย สายตา และคำพูดมาตลอด ครั้งแรกตอน ม.ปลาย ช่วง ม.4 คนละแวกบ้านเราที่อยู่ซอย 1 เราอยู่ซอย 2 เขาดักรถเราเพื่อลวนลามเราค่ะ ตอนนั้นเราโดนลูบทั้งตัว จากที่คิดว่าตัวเองเก่ง แต่เรากลับตกใจจนทำอะไรไม่ได้ มันไม่ถึงกับลวนลามทางเพศ เพราะมันแค่ภายนอก เราบอกแม่แต่แม่กลับพูดว่าเขาแก่แล้ว ไม่อยากมีปัญหา ไม่ต้องไปอะไร นั่นคือครั้งแรกค่ะ ครั้งที่สอง เราโดนโรคจิตมายืนมองเรา แล้วก็เหมือนกำลังช่วยตัวเองอยู่หน้าบ้านเรา เราบอกแม่อีกครั้ง แต่แม่กลับมองเป็นเรื่องตลก เอาไปพูดเล่าให้ทุกคนฟังแบบตลก ขำ ๆ ว่าเราโดนโรคจิตช่วยตัวเองใส่หน้า ครั้งที่สาม เกิดจากคุณครูที่สอนเราตอน ม.6 เราไว้ใจเขามาก เขาสอนเรา สนิทกับเรา ส่วนตัวเขาก็มีลูก มีภรรยาแล้ว และเรากับลูกเขาก็รู้จักกัน วันนั้นเราอยู่ ปี1 เพิ่งกลับมาเยี่ยมที่โรงเรียนเก่า เขาบอกว่าจะพาเราไปทำธุระเกี่ยวกับเรื่องเรียน เพื่อนเราก็ไปด้วย นาน ๆ ทีได้เจอกันก็เลยจะเลี้ยงข้าว เราสงสัยตั้งแต่ที่เขาบอกว่าทำไมเราถึงใส่ชุดนักศึกษา เราก็บอกจะไปเจอที่โรงเรียนเก่า เขาก็ขอมารับเรารอบนอก เราก็โอเค ในขณะที่อยู่บนรถ เขาเอาแต่ถามเราว่า เรามีแฟนรึยัง มีอะไรกับแฟนรึยัง เงินที่ครอบครัวให้พอรึเปล่า แล้วเขาก็ขับวนไปจอดที่บ้านของเขา ตอนนั้นเกือบ 2 ทุ่มแล้ว เขาปิดบ้านแน่นหนามาก ๆ เรียกได้ว่าขังเราไว้ในห้องของเขา เขาเสนอให้เรามีอะไรกับเขา ลองกับเขา แล้วอยากได้อะไรเขาจะให้หมดเลย ตอนนั้นเราพยายามมีสติสุด ๆ เราเอาแต่ปฏิเสธแล้วจะโทรเรียกตำรวจ จนเขาปล่อยเราค่ะ ระหว่างทางที่เขาขับพาเราออกมา เขาเอาแต่ย้ำว่าจะไม่ให้เขาจริง ๆ เหรอ แต่ถ้ายืนยันว่าจะไม่ให้ ครั้งนี้เราห้ามไปบอกใครได้ไหม แต่เราตัดสินใจบอกแฟนค่ะ แฟนเราแก่กว่าเรา เขาอายุ 26 ปี แต่แฟนเรากลับเอามาพูดเล่นว่า ทำไมไม่ลองให้เขาไปล่ะ จะได้มีคนเลี้ยง หลังจากนั้นเราก็ทนมาตลอดค่ะ เพราะคิดว่าทุกคนคงช่วยอะไรเราไม่ได้ จนเราขึ้น ปี 2 เราโดนเพื่อนของลุงคนแรกที่ลวนลามเรา ฉุดแขนเราหน้าเซเว่นปากซอย คนแถวนั้นเห็นแต่กลับไม่ช่วยอะไรเราเลย จนมีป้าที่รู้จักแม่มาต่อว่าให้ หลังจากนั้นเขาก็ไม่มาวุ่นวายกับเราอีกเลย เขาคงจะอายที่โดนพูดต่อหน้าคนเยอะ ๆ แต่เรื่องมันยังไม่จบแค่นี้ค่ะ ล่าสุดเมื่อตอนต้นเดือนที่ผ่านมา เราโดนคนในซอยบ้านเดียวกัน ขับรถมาจอดบางทีก็ชะลอรถ เพื่อมาแอบมองเรา มากสุดคือทำแบบนี้ 6 ครั้งต่อวัน ในซอยบ้านเราทุกคนจะปิดบ้านไว บางคนก็ทำงานกลับมืด ไม่มีที่พึ่งพาเลยค่ะ ก็เลยลองบอกแม่อีกครั้ง แต่คำตอบที่ได้มาคือ เขาคงเป็นห่วงเราก็เลยทำแบบนั้น หลังจากนั้นเราก็เหมือนคนบ้าไปเลยค่ะ เราจะไม่สามารถที่จะอยู่ในที่ที่คนเยอะได้ ไม่สามารถแต่งตัวเหมือนผู้หญิงทั่วไปได้ ก่อนจะออกจากบ้าน เราจะคิดวิตกตลอดว่า ชุดที่เราใส่มันรัดกุมดีแล้วรึเปล่า เราจะปลอดภัยใช่ไหม จนคืนวันนี้ แฟนเราต้องไปเป็นทหารเกณฑ์ค่ะ ทางผู้ใหญ่นัดให้ไปเลี้ยงส่ง เราก็ไปด้วย แบบที่เราตกลงที่จะไป เพราะว่าเป็นคนที่รู้จักทั้งนั้น แต่มันกลับกันค่ะ เรารู้สึกไม่เป็นตัวเอง หงุดหงิด กลัว ไม่สบายใจ ตลอด 4 ชม. เรามีอาการแย่ลงเรื่อย ๆ กลับมาถึงบ้าน แฟนก็ต่อว่าเรา พูดทำนองว่า มึงเป็นอะไรมากมาย เราก็อธิบายค่ะ อธิบายทั้งน้ำตาว่าเราเป็นอะไร ที่ผ่านมาเราเจออะไร แล้วเราเองก็รู้ตัวว่าเราเริ่มผิดปกติ แต่คำตอบที่ได้คือ เขาบอกเราไม่มีหลักฐาน ถ้าเกิดขึ้นจริงก็ต้องมีหลักฐาน เราแค่หาข้ออ้างมาทำให้เขาดูแย่ คำพูดเราฟังไม่ขึ้น เป็นเรื่องไร้สาระมาก ๆ ยิ่งฟังเขายิ่งรู้สึกแย่ รู้สึกทุกข์ เขาบอกไม่อยากจะพูดให้เรารู้สึกแย่ แต่เราทำตัวเองทั้งนั้น ตอนนี้เรามืดแปดด้านเลยค่ะ เราปรึกษาที่บ้านก็ไม่ได้ ปรึกษาแฟนก็ยิ่งแล้วใหญ่ เหมือนเราผิดที่ทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ เราผิดที่ไม่ดูแลตัวเอง ผิดที่ไม่เคยมีหลักฐาน ผิดที่เอามันมาใส่ใจ เราไม่สามารถใช้ชีวิตปกติได้แล้วค่ะ ตอนนี้เราคิดว่าเราไม่เหมาะที่จะอยู่กับใครเลย ไม่มีใครช่วยเราได้ เรากลัวไปหมดเลยค่ะ แต่ก็ยังพอมีสติที่จะรู้ว่า เราควรไปพบแพทย์เป็นอีกทางเลือกหนึ่ง เพื่อตัวเราเอง แต่ลึก ๆ เราก็ยังไม่เข้าใจว่าเราผิดอะไร ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ
– ปัญหาที่เรากำลังเจอ ไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ทุกสิ่งกำลังมาจะส่งสัญญาณว่า เราควรเร่งปรับตัวให้เร็วที่สุด มองโลกนี้เหมือนของขวัญที่กำลังมอบสิ่งที่มหัศจรรย์มาให้เรา
– มองไปในแก่นของปัญหาว่า ทุกปัญหานั้นมันเป็นเพียงทางเดินทางหนึ่ง มันอยู่ที่ว่าเรามีท่าทียังไงกับมัน แล้วมันไม่ได้เกิดขึ้นกับเรา เพียงแต่มันเกิดขึ้นเพื่อเราต่างหาก
– ผู้ชายเป็นเพศที่มีความครุ่นคิดเรื่องเพศอยู่ตลอดเวลา ซึ่งผู้หญิงแต่ละคนจะมีแรงดึงดูดทางเพศที่แตกต่างกันไป เราจะสังเกตเห็นว่าผู้หญิงบางคนดึงดูดให้คนเข้ามาลวนลามมากกว่าปกติ
– ถ้าหากว่าเราลองปรึกษาทุกคนในชีวิตเราแล้ว ผลลัพธ์มันกลับกลายเป็นไม่ได้ช่วยให้เรามีความรู้สึกดีเท่าที่ควร เราควรจะหยุดเล่าสักระยะหนึ่ง แน่นอนว่าทุกคนใช้ประสบการณ์ตัวเองมาตัดสินผู้อื่นเสมอ
– ทุกคนจะมีเรื่องเล่าที่แตกต่างกันไป ไม่ว่าเราจะเจออะไรมา ขออย่างหนึ่งอย่าพยายามโทษตัวเอง ว่ามันคือความผิดของเราทั้งหมด ไม่มีใครอยากเจอเรื่องราวแบบนี้ แต่อย่าลืมว่าไม่มีคำว่าบังเอิญบนโลกใบนี้
