Description
มีคนมาปรึกษาว่า คือเราเป็นคนที่ไม่ชอบคนเยอะ ๆ ไม่ชอบอยู่กับผู้ชาย หรือต่อหน้าคนเยอะ ๆ มันทำให้เราอึดอัดมาก รู้สึกกลัว เราไม่ชอบคนเซ้าซี้ น่ารำคาญ น่าเบื่อ บางทีเราก็คิดว่าอยากตายแบบเงียบ ๆ หรือนอนไหลตายไปเลยจะดีกว่ารู้สึกเหนื่อยมาก ทำไมเราต้องมาแบกรับ ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของเรา เราแค่อยากอยู่เงียบ ๆ คนเดียว แต่ไม่ชอบการไปไหนมาไหนคนเดียว แล้วเราเหมือนเป็นคนอ่อนไหวกับคำพูดของผู้คนง่ายมาก เรามีพ่อแม่ครบนะ แต่เรารู้สึกว่ามันยังไม่พอ มันไม่ใช่พื้นที่ปลอดภัยของเราเลย เหมือนเราสร้างตัวตนเพื่อปิดบังความรู้สึกจริง ๆ ของเรา แต่คนอื่นไม่คิดว่าเรารู้สึกแบบนี้จริง ๆ เขาเห็นว่าเราร่าเริง แต่เขาไม่รู้ว่าเราโคตรเศร้าเลยอะ เราโดนคนที่รักมาก ๆ พูดแทงใจเราตลอด มันทำให้เรารู้สึกแย่ เสียใจ มันเหนื่อยมากเลยนะ ทำดีเพื่อคนอื่น แต่เขาไม่ได้สนใจเราเลย เราเหนื่อยมากจริง ๆ เราพยายามไม่เก็บคำพูดคนอื่นมาคิดแล้ว แต่มันไม่ได้ทำให้เราดีขึ้นเลย บางอย่างมันก็พูดออกมาไม่ได้ เราไม่อยากอยู่ เราไม่ไหว
– คำถามที่ควรตั้งคือ เราจะทำอย่างไรให้หายเหนื่อย และชีวิตที่แท้จริงมันควรจะเป็นแบบไหนกันแน่ เพราะบางทีเราก็สับสนระหว่างชีวิตจริงกับชีวิตในฝัน
– อย่าลืมว่าชีวิตไม่ได้ออกแบบเหมือนการวาดรูปไปซะทั้งหมด แน่นอนว่าชีวิตเป็นเหมือนสมุดบันทึกประจำวัน มันอยู่ที่เราเขียนอะไรไปในนั้น แล้วเรารับสิ่งที่เราเขียนได้รึเปล่า
– ยิ่งเราบ่น หรือก่นด่าโชคชะตาบ่อยครั้ง เช่น การมองว่าโลกนี้ไม่ใช่พื้นที่สบาย การมองว่าครอบครัวอยู่กันครบแล้วแต่ก็ยังไม่พอใจอยู่ดี หรือว่าเรามีทุกอย่างครบแต่ยังรู้สึกขาด นั่นคือสิ่งที่เราต้องหาคำตอบ
– โลกนี้ไม่มีคำว่าพื้นที่สบายตั้งแต่แรกอยู่แล้ว โลกใบนี้คือสังเวียน มันคือความท้าทาย และความพยายามเพื่อพยุงตัวเองขึ้นอยู่ตลอดเวลา หากเราอยู่เฉย ๆ ทุกสิ่งจะกัดกินชีวิตเรา โดยเฉพาะระบบทุนนิยม
– จงเรียนรู้ที่จะตั้งคำถาม แสวงหาคำตอบ แล้วจะพบเจอคำตอบเอง เรียนรู้ในชีวิตประจำวัน และที่สำคัญความตายไม่เคยมาบอกว่ามันคือทางออกของชีวิต ตายคือเปลี่ยนผ่าน ไม่ใช่การจบสิ้น แล้วมันคือความจริง
