การพักผ่อน

สิ่งที่ยากที่สุดในชีวิตของคนที่ต้องพยายามมาตลอด นั่นก็คือการพักผ่อน เพราะการพักผ่อนย่อมเปรียบเสมือนการผ่อนแรง คนที่ไม่เคยผ่อนคันเร่งของชีวิต ก็มักจะไม่รู้วิธีหยุดมันอยากถูกวิธี บางปัญหาในชีวิตของเราก็ต้องใช้ความเข้าใจอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นเร่งให้เป็นเมื่อถึงเวลาที่ต้องเร่ง และก็ต้องหยุดให้เป็นเมื่อถึงเวลาหยุด นั่นคือโจทย์ที่สำคัญสำหรับทุกคน.

หากลองทบทวนกันอย่างละเอียดถี่ถ้วน เราก็จะค้นพบว่าชีวิตไม่ได้เดินเป็นเส้นตรง แต่ก็แน่นอนสังคมก็มักจะหล่อหลอมให้เราเร่งสร้างมากกว่าพักผ่อน ซึ่งการนำวิธีหยุดเดินมาเป็นเงื่อนไขในชีวิตแบบสมดุลแล้ว ก็ยังจำเป็นต้องใช้อยู่ดี แต่กระนั้นมันก็เหมือนว่าผู้คนก็ยังไม่รู้สึกยินดีที่จะพักกันสักเท่าไหร่ เหมือนว่าคนที่พักผ่อนอยู่แล้วก็ไม่คิดจะทำอะไร แต่คนที่เร่งสร้างก็มักจะทำแบบนั้นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน.

หยินและหยางไม่ได้สร้างความสมดุลขึ้นมาลอย ๆ แต่มันอาจจะหมายถึงจุดที่มนุษย์ทุกคนควรตระหนักได้ว่า เราทุกคนก็ควรไปยังจุดนี้ด้วยกันทั้งนั้น ลองสำรวจตัวเองตั้งแต่วันนี้ว่าตัวเราเอง เคยพักผ่อนบ้างไหม ถ้าเราเป็นคนทำงานหนักมาตลอดหลายสิบปีแล้ว เราเคยไปต่างจังหวัด ต่างประเทศ รวมไปถึงเคยไปยังสถานที่ใดสถานที่หนึ่งที่ทำให้เกิดการจรรโลงใจบ้างรึเปล่า ความสุขในชีวิตอาจจะไม่ได้เกิดจากการสร้างอย่างเดียว การหยุดสร้าง การพักผ่อนหย่อนใจก็เกิดขึ้นได้เช่นกัน.

ศิลปะในการใช้ชีวิตมันจึงไม่มีสูตรสำเร็จตายตัว ความคิดสร้างสรรค์ส่วนใหญ่ก็มักจะปรากฏขึ้น ณ วันที่เราไม่ได้ตั้งใจ หรือไม่ได้คาดคั้นให้มันเกิดขึ้นมา ความรู้สึกที่ดีก็ย่อมเกิดขึ้นมาในรูปแบบนั้นอยู่ร่ำไป แล้วมันก็ย่อมเป็นกระบวนการสร้างที่ไม่มีวันสิ้นสุด ลองปล่อยกายปล่อยใจให้เข้าสู่สภาวะของธรรมชาติ ไม่ผลักไส ไม่ไล่ส่ง ไม่จำเป็นต้องไปอยากให้มันเป็นดังใจเรา นั่นแหละอาจจะหมายถึงการพักผ่อนอีกแง่มุมหนึ่ง.

อย่าลืมที่จะพักใจด้วยเสมอ จิตใจทำงานหนักมาหลายปี ไม่เคยคิดจะได้พัก รวมไปถึงบางคนไม่ค่อยใส่ใจหัวใจของตัวเอง ปล่อยใจไปกับบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ได้ทำให้ชีวิตของเราดีขึ้น มิหนำซ้ำก็ยังซ้ำเติมตัวเองด้วยคำว่าไม่รู้ต่อไปเรื่อย ๆ แบบนี้ก็อาจจะบอกได้ยากว่า ชีวิตที่ได้พักผ่อนจริง ๆ มันจะยังสามารถเกิดขึ้นได้ไหม แต่ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ หาวิธีเบรกให้เจอ เร่งมามากแล้ววันนี้หยุดพักบ้างจะเป็นอะไรไป.