การจะแยกความจริงออกจากความไม่จริงได้ ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นสิ่งที่ยากลำบากกันพอสมควร บางทีการที่เราใช้ชีวิตอยู่บนภายใต้กฎบางอย่างของโลกใบนี้ ก็ดูเหมือนว่าจะจริง แต่บางครั้งก็ดูเหมือนเป็นภาพมายาเสียมากกว่า ไม่ว่าอะไรจะเป็นอย่างไร สุดท้ายแล้วสิ่งที่จริง หรือไม่จริงก็ตามแต่ ก็ล้วนแต่ต้องลาจากและจบสิ้นเป็นธรรมดา แล้วนี่หรือคือความจริงที่เรานั้นไขว่คว้าหาคำตอบมาทั้งชีวิต สิ่งหนึ่งที่เราอาจจะไม่เคยตามหาเลยก็คือการยอมรับความจริงว่ามันคือความไม่จริงก็เป็นได้.
จุดเริ่มต้นของชีวิตคือการเรียนรู้ว่าทุกสิ่งจริงแท้และแน่นอน ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไปได้ การเรียนรู้นี้ทำให้เราหลงยึดติดภาพจำ ภาพหนึ่งว่าสิ่งนี้จะต้องเป็นเหตุการณ์ที่ตลอดไป มันเสมือนว่าตลอดไปเสียมากกว่า หากชีวิตกำลังดำเนินอยู่กลางหุบเขา การเดินทางนั้นก็ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด จุดหมายปลายทางจะอยู่หนแห่งใดกันแน่ แล้วนี่เรากำลังมาทำอะไรอยู่ ณ ตรงนี้กันจริง ๆ ล่ะ หากคำถามที่สงสัยนั้นสะท้อนสิ่งที่เราไม่อาจจะตอบได้ในตอนนี้ การตามหาคำตอบนั้นจึงอุบัติขึ้น.
ไม่ว่ากาลเวลาจะล่วงเลยผ่านไปนานสักแค่ไหน ก็จะต้องมีผู้มาเยือนหน้าใหม่เข้ามาเสมอ ทว่า ผู้มาเยือนเปรียบเสมือนเหยื่ออันโอชะของห้วงเวลา ที่ดำเนินหมุนวนเวียนไปอย่างไม่มีวันจบสิ้น มิอาจบอกได้เลยว่าเวลานี้จะสามารถหยุดเดินได้เมื่อใด และผู้ใดหรือสิ่งใดจะมาทำให้ห้วงเวลานี้ลัดสั้นลง จนกระทั่งเวลานั้นเป็นเวลาสุดท้ายจริง ๆ เสียที แต่เมื่อความจริงนั้นถูกบิดเบือนตามผู้มาเยือนมากเข้า ผู้หลงทางก็ย่อมนำสิ่งที่ไม่เป็นสาระ ว่าเป็นสาระ และนำสิ่งที่เป็นสาระ ว่าไม่เป็นสาระ.
ความทรงจำก็ทำหน้าที่จดจำห้วงเวลาในรูปแบบกว้าง ๆ บางครั้งก็จดจำรูปแบบเหตุการณ์ หรือจดจำความรู้สึกที่เราได้เผชิญหน้า หากเพียงเราน้อมนำความทรงจำนั้น และพิจารณาอย่างแยบคาย เราก็จะพบว่า ความทรงจำนั่นแลคือห้วงเวลาที่ไม่มีวันจบสิ้น ทว่า การหยุดคิดเพียงครู่เดียว ก็อาจจะทำให้ห้วงเวลาทั้งหมดจบสิ้นลงได้ ไม่จำเป็นต้องไปหาความจริงที่ใด ก็นี่แหละคือความจริงแท้ ที่มิอาจเปลี่ยนแปลงได้แม้ใครจะมีอำนาจวาสนาสักเพียงใด ก็ในเมื่อความจริงนั้นซ่อนอยู่ในความไม่จริงเสมอมา.
จุดจบของชีวิตอาจเป็นเพียงฝุ่นละอองที่พัดผ่านเราไป แต่เรากลับมองไม่เห็นมันก็ได้ หรืออาจเป็นเพียงบทบรรเลงของโชคชะตาที่เรานั้นไม่ยอมหยุดประพันธ์สักที การจะอยู่กับความจริงได้นั้นก็ต้องยอมรับก่อนเลยว่า ความไม่จริงนั้นมีมาก และความจริงก็มีเพียงแค่หนึ่งเดียว ความจริงนั้นก็คือทุกอย่างที่เราพบเจอ พบเห็น ครอบครอง ยึดมั่นและถือมั่นอย่างเหนียวแน่น ว่าสิ่งนี้คือเรา สิ่งนี้ของเรา สิ่งนั้นเป็นอย่างนั้น และสิ่งนี้เป็นอย่างนี้ ทุกอย่างล้วนไม่มีอะไรจริงเลย นี่แหละคือที่มาของความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว.
จุดเริ่มต้นของความไม่จริงก็คือ การตามหาว่าสิ่งใดกันแน่ที่เป็นความจริง
ศุภกิตติ์ กิติมหาคุณ