Description
มีคนมาปรึกษาว่า เรากลัวตายค่ะ มันมีวูบนึงที่คิดว่ายังไงคนเราก็ต้องตายกันทุกคน มันทำให้เราเครียดมาก กลัวว่าจะไม่มีใคร กลัวตกนรก กลัวความว่างเปล่า กลัวว่าพอตายไปแล้วจะดับไป และกลัวการไม่มีแม่กับครอบครัว คือเหมือนอยู่ดี ๆ มันก็เกิดขึ้นมาเอง แล้วฟุ้งซ่านจนนอนไม่หลับ บางทีเลยสงสัยว่าตัวเองมีอาการป่วยทางจิตหรือเปล่า จะเป็นบ้าไหม เป็นแบบนี้บ่อย ๆ เวลาอยู่ไกลจากแม่ เวลาแม่ป่วยก็จะคิดแบบนี้ค่ะ แล้วอาการเป็นแบบนี้เรียกโรคซึมเศร้าหรือเปล่าคะ เราอยู่คนเดียวไม่ได้ เราชอบคิดมากแล้วก็วิตกจริตกับปัญหาที่เจอตลอด พออยู่คนเดียวแล้วคิดมากชอบหยิกและดึงผมตัวเป็นเป็นประจำค่ะ
– การกลัวความตายเป็นเรื่องธรรมชาติ เพราะเมื่อจิตยังไม่เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น และผู้เบิกบานจะคิดไปเองว่าตายแล้วสูญบ้าง ตายแล้วว่างเปล่าบ้าง
– คนเราสามารถกลัวตกนรกได้ แต่ต้องรู้เหตุที่จะทำให้ตกนรกนั้น การกลัวตกนรกที่ดีคือการรู้ว่าอะไรเป็นสิ่งที่เราจะไม่ตกนรกจริง ๆ ต้องมีความศรัทธาในความดี
– ความฟุ้งซ่านเกิดขึ้นเพราะขาดการฝึกสติและสมาธิ ให้ลองตามรู้อารมณ์ไปเรื่อย ๆ ให้ออกมาจากความคิดโดยการรู้ว่ากำลังคิดอยู่เท่านั้นเอง
– โรคซึมเศร้าคืออาการของจิตจมอยู่ แต่ถ้าจิตฟุ้งซ่านเรียกว่าจิตฟู คือไม่อยู่กับที่ชอบคิดไปเรื่อยเปื่อย ให้ฝึกโดยการหาเครื่องอยู่ เช่น ทำกิจกรรมที่เราพอใจเพื่อให้มีสมาธิจดจ่อกับอารมณ์นั้น
– หากว่าเราเริ่มทำร้ายตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ ให้ลองไปพบแพทย์ เพราะบางครั้งพอจิตเกิดอารมณ์ฟุ้งซ่านแล้วบางทีจะมีโอกาสควบคุมตัวเองไม่ได้ พอยึดอยากให้มันหยุดฟุ้งจิตจะยิ่งเตลิดไปไกล
