ความเหงา

เมื่อความเหงากลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเรา เราจะปรับตัวตามให้เข้ากับมันได้อย่างไร ชีวิตไม่ใช่เป็นเหมือนสมการ 1+1 = 2 แต่อาจจะเป็น 1+1 = 3 ก็เป็นได้ เมื่อนั้นเราจะพบว่าการจะไปบังคับให้ความเหงาออกไปจากชีวิตเราก็ไม่ใช่หนทางที่สมควรนัก มันกลับกลายเป็นสิ่งที่เราต้องเริ่มเข้าใจมัน แล้วหาหนทางนำมันมาปรับใช้ให้เกิดประโยชน์สูงที่สุด.

ความเหงา คือ ตัวทำร้ายร่างกายของเรามากกว่าครึ่งชีวิตของเราเอง บางทีถ้าเราใช้ความเหงาไม่เป็น ความเหงาก็มาเป็นตัวทำให้เราแย่ลงก็ได้เหมือนกัน เปรียบเสมือนเรามีมีดอยู่แต่เราไม่ได้ใช้ให้เกิดประโยชน์ มีดนั้นก็ย่อมนำไปใช้กับสิ่งที่ไร้ประโยชน์ต่อไป สุดท้ายแล้วชีวิตก็ไม่ได้พบทางออกไปมากกว่าเดิมเลย.

ถ้าเราลองปรับเปลี่ยนความเหงามาเป็นเพื่อนสนิทล่ะ ถ้าเราลองสังเกตกันดี ๆ ว่าความเหงาที่แท้จริงมันก็คือตัวการของความว่างเปล่านั่นเอง เมื่อตอนที่เราไม่มีใครความเหงาจะเข้ามาเยือน แต่เมื่อเรามีใครเข้ามาในชีวิตเรา ความเหงาก็จะลาจากเราไป แต่กระนั้นชีวิตก็ไม่ได้ว่างเว้นจากความเหงาเท่าที่ควร เพราะบางครั้งก็ยังมีความรู้สึกเหงาท่ามกลางผู้คนมากมายอยู่ดี หน้าที่ของเราทุกคนคือ ถ้าตอนไหนที่เหงาให้รู้ว่าเรามีความเหงาเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด.

อย่าปล่อยให้ความเหงากัดกินจิตใจไปมากกว่านี้เลย แล้วความเหงาก็ไม่ได้น่าเกลียดน่ากลัวด้วยซ้ำไป มีหลายผลงานที่ก่อเกิดจากความเหงาเป็นสาเหตุ รังสรรค์ผลงานผ่านความเปล่าเปลี่ยวอย่างลึกซึ้ง ที่ยากจะพรรณนาได้ กลายมาเป็นผลงานชิ้นเอกของโลกบ้าง และอาจจะกลายมาเป็นนวัตกรรมใหม่ ๆ ให้แก่โลกใบนี้ได้ชื่มชมกันบ้าง มันเป็นเหมือนกับตัวจุดประกายความคิด และสติปัญญาให้ลุกโชนขึ้นมาท่ามกลางความสิ้นหวังต่าง ๆ นานา มันเป็นเพียงบทเพลงสั้น ๆ ของชีวิตเท่านั้น ต่อมามันจะกลายเป็นบทประพันธ์ เพื่อให้โลกนี้ได้จดจำกันตราบนานเท่านาน.

ทั้งนี้ ความเหงาจะกลายมาเป็นศัตรูกับเรา หรือจะมาเป็นมิตร ก็หาใช่คำตอบที่สุดไม่ หากเพียงเราใช้ความเหงาไปในทิศทางใดเสียมากกว่า หากมีอาวุธในมือแล้วไซร้ หน้าที่เราคือเลือกที่จะทำลายหรือปกป้องนั้น ก็ขึ้นอยู่กับตัวเราเอง มิใช่จะไปบอกว่าอาวุธนั้นไม่ดีอย่างไร แต่กลับกลายเป็นการย้อนกลับมามองบุคคลที่นำอาวุธนั้นไปปรับใช้มากกว่าว่า สติปัญญาได้ชี้นำไปใช้อย่างถูกต้องที่สุดแล้วหรือไม่ เพราะการใช้ชีวิตก็คือการอยู่กับความเหงาไปตั้งแต่เกิดจนสิ้นลมหายใจไป การหนีความเหงาก็คือการหนีตัวตนนั่นเอง.