กระบวนการสร้างของชีวิตได้เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่เราลืมตาดูโลก แล้วปัญหาใหญ่ที่สุดของมนุษย์ หรือสิ่งมีชีวิตทุกสิ่ง ก็คือการตามหาเป้าหมายของชีวิต ชีวิตที่ขาดเป้าหมาย ก็ไม่ต่างจากรถไฟที่ขาดรางรถไฟ ไม่ต่างจากมดที่ขาดนางพญา และไม่ต่างจากจิตใจที่ขาดที่อยู่ของใจ.
วันหนึ่งที่เราเดินทางไปยังสถานที่ใดที่หนึ่ง เราอาจจะยังไม่รู้ตัวเราเองว่า นั่นคือหนทางเดินของชีวิตเราเอง ไม่ได้ถูกโน้มน้าวโดยผู้ใดหรือสิ่งใด มันมีเพียงแค่ตัวเราน้อมนำไปด้วยจิตใจอันชอบธรรม หากว่าตอนนี้เราไม่รู้สึกตัวว่าเราควรจะต้องเดินไปทางไหน ให้ลองหันมาถามจิตใจของตัวเราเองว่าเราปรารถนาสิ่งใด แล้วสิ่งนั้นมันเพียงพอให้ชีวิตเรามีความสุขได้จริงไหม เป้าหมายมันจึงเกิดขึ้นด้วยวิธีนี้.
ปัญหาในชีวิตส่วนใหญ่ก็คือ เราไม่รู้จักตัวเองมากพอ แล้วพอเราไม่รู้จักตัวเองเราก็เลยไม่รู้ชัดว่า สิ่งที่เราคิด พูด หรือกระทำ เป็นไปเพื่อเป้าหมายจริง ๆ รึเปล่า ให้ลองฝึกตั้งคำถาม แสวงหาคำตอบ แล้วเราจะพบเจอคำตอบเอง แม้ว่าการตามหาเป้าหมายของชีวิต มันจะดูเหมือนยาก แต่ถ้าเราตั้งใจมั่นตั้งแต่อายุยังน้อย พออายุมากแล้วมันก็ย่อมปรากฏเห็นเด่นชัดมากขึ้นตามไป.
ความสุขของชีวิต จะเนื่องด้วยเป้าหมายที่เราหมุดหมายไป แล้วการที่เราจะพบเจอเป้าหมาย มิใช่เป็นเรื่องของการที่มีคนมาบอกว่าให้เราเดินทางไหน เราเรียนจบที่ไหนมา หรือว่าการทำงานในวันนี้จะบ่ายหน้าไปยังทิศทางใด แต่มันคือการที่เรารู้ชัดว่า เป้าหมายที่เราต้องการคืออะไร มันเป็นทั้งภารกิจ ความรับผิดชอบ และสิ่งที่เราจะเพลิดเพลินเมื่อถึงที่นั้นแล้ว.
ลองฝึกฝนที่จะค้นหาบางสิ่งอยู่ตลอดเวลา อย่าหยุดพักจนกว่าจะเจอเป้าหมาย แล้ววันหนึ่งเราจะได้ดื่มน้ำที่ผู้คนส่วนมากนั้น ไม่สามารถจะดื่มกินได้ เรียนรู้ที่จะเข้าใจในวันที่เราไม่มีเป้าหมาย จุดเล็ก ๆ หลอมรวมเป็นตัวเรา แล้วจุดใหญ่จะกลายมาเป็นสรณะของสรรพสิ่งสืบไป ตระหนักว่าวันหนึ่งทุกสิ่งมีชีวิตจะต้องล้มหายตายจากเป็นเรื่องธรรมดา แต่คุณค่าที่เราสร้างจะอยู่บนจักรวาลนี้ตลอดไป.
เป้าหมายย่อมเป็นทุกสิ่งที่มนุษย์คนหนึ่งจะตามหาได้ จงตามหามันถึงแม้ชีวิตจะหาไม่
ศุภกิตติ์ กิติมหาคุณ