ฝ่ายรับ

การเป็นผู้รับคงไม่มีใครปฏิเสธว่าไม่ดี คนส่วนใหญ่ก็มักจะมีความสุขกับการเป็นคนที่ถูกรับเสียมากกว่า เพราะไม่มีการลงทุน หรือว่าการลงแรงอะไรมาก สังคมส่วนใหญ่ก็เลยคิดว่านี่คือหนทางของการมีความสุขในระยะยาว คนรอบข้างก็ต้องมีสักคนหนึ่งแหละที่เป็นผู้รับ เป็นคนที่ไม่ค่อยทำอะไรให้คนอื่น หวังแต่จะมีความสุขโดยที่ไม่ได้คำนึงว่า คนอื่นเขาก็ต้องการความสุขเหมือนเราเช่นกัน การเรียนรู้ที่จะให้จึงเป็นสิ่งที่จำเป็น.

ทุกคนมีความคิดที่แตกต่างกันไปในแต่ละคน แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันก็คือ เราทุกคนอยากที่จะรอให้ความสุขมาหาเรา มากกว่าการที่เราจะไปหาความสุขกันจริง ๆ จัง ๆ ปัญหาคนส่วนใหญ่จึงเกิดจากการไม่รู้ว่า การเป็นคนที่รอรับ ไม่มีวันที่จะได้อะไรมาหรอก บางทีเหมือนอยู่นิ่ง ๆ อยู่เฉย ๆ บุญก็หล่นทับซะงั้น เรื่องของกรรม และวิบากกรรมเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมาก แต่เชื่อเถอะว่าการรอรับบุญจึงไม่ใช่ฐานะที่จะเป็นไปได้จริง ๆ ความสุขก็เหมือนกับบุญนั่นแหละ.

ถ้าเรามัวแต่ตั้งหน้าตั้งตารอไปวัน ๆ เราก็คงได้แต่คำว่า ‘รอ’ อยู่นั่นแล สังคมจึงต้องการคนที่ไม่ใช่ผู้รับ แต่กลับกลายเป็นผู้ให้เสียมากกว่า ถ้ามองในแง่ดีของผู้รับก็คงเป็นพื้นที่ ที่สำคัญมากของผู้ให้ที่เขาจะได้มีพื้นที่ในการให้สิ่งดี ๆ หรือว่ากระทำในสิ่งดี ๆ ถ้าไม่มีคนรอรับ แต่กลับกลายว่ามีแต่คนให้ ก็น่าคิดว่าคงจะแย่งกันให้จนไม่มีคนรับกัน อาจจะดูเป็นเรื่องตลกที่คนแย่งกันให้ แต่มันก็เป็นไปได้ทั้งหมดทั้งแย่งกันรับ และแย่งกันให้.

การเป็นผู้รับเป็นขั้นเริ่มต้นของการใช้ชีวิต ทุกคนต้องรับก่อน และต่อยอดจากการรับเป็นการให้ นี่ก็คือประโยชน์ของการรับเช่นกัน แต่บางคนก็ประมาทคิดไปเองว่า “จะต้องมีคนให้เราตลอดแน่นอนไม่มีทางหรอกที่เราจะตกอับ” ความคิดโดยส่วนเดียวซึ่งนำความประมาทมาให้บุคคลนั้น เป็นการเปิดช่องให้กับความทุกข์โดยที่เขาคนนั้นไม่รู้ตัว.

สุดท้ายแล้วชีวิตมาสอนเราว่าให้รู้เท่าทันความคิด ความรู้สึกว่าเป็นคนคิดยังไงกับสิ่งที่เจอบ้าง การที่ปัจจุบันนี้มีคนให้น้อยกว่าคนรับ ก็เพราะว่าคนส่วนใหญ่ไม่เห็นโทษของการเป็นผู้รับเพียงอย่างเดียว แต่กลับเห็นโทษของการเป็นผู้ให้ บางทีก็มีคำพูดว่าด้วยว่าการให้นั้นเหมือนเป็นคนโง่ เป็นคนที่ไม่ฉลาดในยุคปัจจุบันไปโดยปริยาย แต่ความจริงก็ย่อมเป็นความจริง ยิ่งให้ยิ่งได้ ยิ่งรับก็ยิ่งเสีย เหมือนกับการปาบอลใส่ตัวเราเองย่อมเด้งไปสู่คนอื่นฉะนั้น.