Description
มีคนมาปรึกษาว่า คือเราเป็นคนนึงที่เราไม่ชอบหรือไม่ค่อยอยากรู้เรื่องคนอื่น ๆ เวลาที่เป็นเรื่องส่วนตัวเราที่ไม่อยากบอกใคร เราก็จะไม่ตอบหรือไม่บอกเลยค่ะ แล้วบางครั้งเราก็แค่อยากอยู่คนเดียวค่ะ พอเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดหรือถามก็เลยกลายเป็นคนที่ทุกคนมองว่า เราไม่ชอบถึงไม่คุยด้วย แต่เปล่าเลยค่ะ คือมีช่วงนึงเราไปอยู่บ้านแฟนด้วยความที่ว่าทำงานหรืออยู่บ้าน ก็ใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวแฟนอยู่ตลอดเวลา เราก็เห็นว่าเขาทำอะไรอยู่ตลอดเวลา มันเลยทำให้ไม่รู้จะพูดเรื่องอะไรแทรกเข้าไป แฟนก็ชอบถามว่าเราไม่พูดอะไรกับครอบครัวเขาเลยเหรอ แบบไม่ชอบอะไรรึเปล่า แต่เราก็พยายามอธิบายไปว่าเราก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอด เราเองก็ไม่รู้จะยกประเด็นอะไรขึ้นมาพูดหรือถามกัน เพราะบางเรื่องก็เป็นเรื่องส่วนตัว ซึ่งตัวเราเองไม่ได้อยากรู้ เลยไม่ได้ต้องการที่จะถามค่ะ แถมนิสัยส่วนตัวเราก็ไม่รู้วิธีเข้าหาผู้ใหญ่ด้วย เราเคยเป็นคนร่าเริงค่ะ แต่พอโตขึ้นมาเรากลับชอบที่จะอยู่เงียบ ๆ คนเดียวมากกว่า ปัจจุบันนี้ก็ได้กลับมาอยู่กับครอบครัวตัวเองแล้ว แต่ก็ยังมีนิสัยแบบเดิม พอไม่มีอะไรคุยก็จะไม่คุยอะไรด้วยเลย แต่ถ้าเป็นคนที่อายุใกล้เคียงกัน เราก็สามารถคุยกันได้ปกติ เฮฮาเลยค่ะ พักหลังก็เลยเจอเพื่อนได้น้อยลงด้วย ทำงานไกลบ้านเลยอยากมีเพื่อนเหมือนในอดีตค่ะ ตอนนี้อยากรู้ว่าเราควรปรับเปลี่ยนนิสัยตัวเองยังไงดีคะ บางคนอาจจะไม่ชอบที่เราเป็นแบบนี้ เราควรปรับปรุงตัวเองยังไงดีคะ ให้คำปรึกษาได้ตรง ๆ เลยค่ะ
– นิสัยบางอย่างเปลี่ยนได้เปลี่ยน ถ้าเปลี่ยนไม่ได้ก็ต้องยอมรับกันไป เพราะเราห้ามความคิดใครไม่ได้
– บางทีเราเอาดวงตาไว้มองสิ่งอื่น จนเราลืมมองตัวเองว่าจริง ๆ แล้วเราอาจจะเป็นคนที่ไม่ได้เข้าใจคนอื่นมาก เราเลยมักจะคิดว่ามันเป็นเรื่องคนอื่น
– คำว่าเรื่องส่วนตัว หรือว่าคำว่าเรื่องของคนอื่นเป็นสิ่งที่จะเน้นย้ำว่า สังคมไม่ได้ให้ค่าเรื่องของคนอื่น แต่ให้ค่าเรื่องของตัวเองกันมากกว่า
– การถามเรื่องของคนอื่นจึงไม่ใช่เรื่องที่แย่ แต่แน่นอนถ้าเราถามมากเกินไป สีหน้าแววตาของอีกฝ่ายก็จะเปลี่ยน แล้วเราค่อยทบทวนอีกทีหนึ่งก็ได้
– ทั้งนี้ อย่าพยายามคิดแทนใคร ใช้ชีวิตตามสิ่งที่ควรจะทำ เป็นห่วงคนอื่นอย่างพอควร การเข้าหาผู้ใหญ่หรือผู้น้อย รวมไปถึงเพื่อนก็แตกต่างที่อายุ นอกนั้นคือความใส่ใจล้วน ๆ เลย
