Description
มีคนมาปรึกษาว่า สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็ก ม.ปลาย คนหนึ่งที่แบบ ไม่มีชีวิตแบบ ม.ปลาย เหมือนเพื่อนคนอื่น ๆ เลย เราเห็นเพื่อนคนอื่น ๆ เขามีกลุ่มเพื่อนกันร้องเพลง คุยเล่นกัน เราอยู่เป็นเด็กเก่าที่ทุกคนต่างย้ายมาใหม่กันหมดเลย เรารู้สึกด้วยว่าเพื่อน ๆ เขาไม่อยากคุยกับเรา เราค่อนข้างจะเข้าไปทักทายทุกคนตลอด บางคนก็เมินเรา เราก็ท้อมากเลย มันไม่ไหวเลยการเรียนก็ไม่ค่อยโอเค เราไม่รู้ว่าที่เขาไม่คุยกับเรา มันเป็นเพราะรูปลักษณ์เราด้วยรึเปล่า เราเป็นคนอ้วน เราเห็นเพื่อนในห้องที่หน้าตาดี นั่งเฉย ๆ ก็มีเพื่อน ไม่ได้ทำอะไรก็มีคนมาทักทาย ทำอะไรทุกคนก็ให้ความสนใจไปหมด เราอะเหมือนพวกที่ไม่มีใครเอา ไม่มีใครคุยด้วย เหมือนทุกคนไม่ชอบเราด้วย เราเหนื่อยแล้วไม่อยากไปโรงเรียนมาก ๆ คนอื่น ๆ เขามีชีวิตที่ดีกันทุกคนเลย
– การที่เราไม่มีคนคุยด้วย หรือไม่มีเพื่อนก็อาจจะมีตัวแปรหลายอย่าง แต่ที่สำคัญที่สุดคือ นิสัยเราเป็นอย่างไรมากกว่า
– หน้าตามีส่วนสำคัญ แต่ไม่ใช่สำคัญที่สุด แน่นอนว่าคนหน้าตาดีย่อมเป็นที่จับจ้องของผู้คน แต่ข้อเสียคือนิสัยคนหน้าตาดีจะไม่ค่อยดีเหมือนหน้าตา
– หากเรารู้แต้มต่อของตัวเรา จงสร้างนิสัยของความเป็นเพื่อนที่ดีให้มากที่สุด ไม่ต้องกังวลว่าใครจะคบกับเราไหม ขอแค่เพียงโฟกัสกับหน้าที่ในวัยเรียนก็พอแล้ว
– สิ่งที่ยากที่สุดในวัยนี้คือเรื่องเพื่อน การไม่มีเพื่อนในวัยนี้ก็จะส่งผลทำให้เราไม่อยากไปโรงเรียน แต่ชีวิตย่อมมีสองด้านเสมอ มีทั้งสุขและทุกข์สลับกันไปเรื่อย ๆ ไม่มีวันจบสิ้น
– ทั้งนี้ หากเรายังคิดอยู่เสมอว่า ทุกคนเขามีชีวิตที่ดีกันทุกคนยกเว้นเรา มันจะทำให้เรามีโอกาสมองโลกในแง่ร้ายมากกว่ามองโลกในแง่ของความเป็นจริง เพราะความเป็นจริงเรายังไม่ทันรับรู้เลย
